TURKCELL PLATINUM SAHNESİ

(Tek perde)

Zamanın akışı giderek çözülürken, hafızanın ince çizgileri silikleşti; tanıdık yüzler yabancılaştı; bildik olanın sınırları kayboldu.

Gerçek ile hayal, dün ile bugün, baba kız arasındaki bağın içinde eriyip birbirine karıştı.

"Baba", hatırlamanın ve unutmanın arasında salınan bu yolculuğa dair bir deneyim sunarak zamanın karşısında insan olmanın anlamını yeniden düşündürüyor.

(Tek perde)

Zamanın akışı giderek çözülürken, hafızanın ince çizgileri silikleşti; tanıdık yüzler yabancılaştı; bildik olanın sınırları kayboldu.

Gerçek ile hayal, dün ile bugün, baba kız arasındaki bağın içinde eriyip birbirine karıştı.

"Baba", hatırlamanın ve unutmanın arasında salınan bu yolculuğa dair bir deneyim sunarak zamanın karşısında insan olmanın anlamını yeniden düşündürüyor.

Mine ve Memo’nun dijital çağın tüketim ilişkileri ve ebeveyn mirasının gölgesinde şekillenen aşklarının sahnede hem sert hem de mizahi bir dille parçalara ayrılışı. Arzunun tüketildiği bir dünyada temasın anlamını yeniden sorgulayan bir deneyim.

Sana özgürlük diye arzu satarlar.

Güç diye şiddet.

Romantizm diye tahakküm.

Ve biz hâlâ, neden bu kadar yorgun olduğumuzu merak ederiz.

Bir kadın ve bir erkek...

Bir geçmişleri, bir hiç geçmemişleri ve bir de tartıştıkları gelecekleri var.

Erkek ve kadın karşılaşıyor ve yolculuk başlıyor.

İmkansız şiirler ve şarkılar işte bu iki kişinin ortasına düşüyor...

Kadın ve erkek oyunda sadece kendi hikayelerini yaşamakla kalmıyor, aynı zamanda edebiyatımızın yapıtaşı olmuş pek çok şairimizin gerçek aşk hikayelerini anlatan, şiirlerini okuyan, şarkılarını seslendiren kahramanlara dönüşüyor.

Kimi zaman Attilâ İlhan, Orhan Veli, Cemal Süreya, kimi zaman Didem Madak, Maria Missakian , Sıdıka Su gibi hepimizin içine işlemiş, duygularımızın tercümanı olmuş büyük aşkların, büyük şairlerin karakterlerini sahneye taşıyor.

Yıllar sonra karşılaşan iki eski sevgili birbirleriyle yüzleşerek AŞK BİTER Mİ? soruna yanıt arıyor...

Kimimize göre aşksa bitmez Kimimize göre aşksa da biter Kimimize göre ortada aşk varsa bitse de aşktır, bitmese de aşktır. Çünkü insan aşktır, aşk da insanın aynası...

Etkili hikayesinin yanı sıra Kerem Alışık ve Evrim Alasya’nın seslendirdiği şiir ve şarkılar eşliğinde aşkı anlatan oyun izleyenleri kendi aşklarıyla baş başa bırakıyor...

Tek Perde – 95 Dakika

İncesaz 1 Kasım'da Zorlu PSM Turkcell Platinum Sahnesi'nde.

İnsanlar Mekanlar Nesneler cesaret üzerine bir oyun. “Biz sınırlara inanmayız. Biz öncülüğe inanırız. Biz vizyona inanırız. Herkese imkansız görünse de biz evet diyoruz. Yaşamak ne güzel şey. Denizde yüzmek, gökyüzüne bakmak, güneşi teninde hissetmek… Bir dağa tırmanmak ya da bir tanecik merdiven çıkmak. Sevmek ve sevilmek. Ne güzel şey… Şimdi benim! Şimdi sensin! Şimdi biziz! Bu ise sadece bir başlangıç.” İnsanlar Mekanlar Nesneler geçmişin yüklerinden kurtulmaya çalışan bir insanın hikayesi. Nina’nın, Emma’nın, Sarah’nın veya şimdilik Sarah’nın hikayesi. Kim bilebilir? Korkularımızın üstüne gidebildiğimiz, gerçekle yüzleşebildiğimiz ve en önemlisi kendimizi sevebildiğimiz sürece varız. Eğer bir varoluş savaşıysa hayat, ve eğer varoluş ailede başlıyorsa, bazen tüm bağımlılıklarından kurtulman gerekir. Annenden bile. “Çakal sadece aşağı baktığında düşer. Yani aslında havada koşabiliyor ama ne zamanki aşağı bakıyor ve düşmesi gerektiğini anlıyor işte o zaman yer çekimi devreye giriyor. Benim ruhsal aydınlanmam bu.”

Bu oyun bize özlenen kardeşleri, aileyle yenilmeyen akşam yemeklerini ve aşağı bakmamamız gerektiğini anlatıyor. Aşağı bakmadan yola devam edebilecek miyiz? Bilmem. Belki.

Bazı karşılaşmalar, bir mevsim gibi gelir; hayatın akışını, kalbin ritmini değiştirir. “Palamut Zamanı”, iki kadının ve bir grup insanın tesadüf gibi görünen ama kader kadar derin bir karşılaşma hikâyesi…

Bir yanda toplumun yargısı ve linç kültürünün gölgesinde kalmış genç bir kadın; diğer yanda sahil kasabasının rüzgârına karışmış, neşesiyle, deli doluluğuyla kendi düzenini kurmuş bir kadın… Bu karşılaşma, hem bireysel hem de kuşaklar arası bir yüzleşmeye dönüşür; kimi zaman hüzünle, kimi zaman kahkahayla yoğrulan bir iyileşme hikâyesi doğar.

“Palamut Zamanı”, unutulma korkusuyla yeniden başlama cesareti arasındaki o ince çizgide yürüyen herkesin hikâyesi. Seyircisini yalnızca Burcu ve Nermin’in değil, onlara eşlik eden insanların sessizliklerine, umutlarına ve kırılma anlarına da davet ediyor.

Belki de hepimizin ihtiyacı olan şey, birbirimizin hikâyelerine kulak vermektir.

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

Bazı karşılaşmalar, bir mevsim gibi gelir; hayatın akışını, kalbin ritmini değiştirir. “Palamut Zamanı”, iki kadının ve bir grup insanın tesadüf gibi görünen ama kader kadar derin bir karşılaşma hikâyesi…

Bir yanda toplumun yargısı ve linç kültürünün gölgesinde kalmış genç bir kadın; diğer yanda sahil kasabasının rüzgârına karışmış, neşesiyle, deli doluluğuyla kendi düzenini kurmuş bir kadın… Bu karşılaşma, hem bireysel hem de kuşaklar arası bir yüzleşmeye dönüşür; kimi zaman hüzünle, kimi zaman kahkahayla yoğrulan bir iyileşme hikâyesi doğar.

“Palamut Zamanı”, unutulma korkusuyla yeniden başlama cesareti arasındaki o ince çizgide yürüyen herkesin hikâyesi. Seyircisini yalnızca Burcu ve Nermin’in değil, onlara eşlik eden insanların sessizliklerine, umutlarına ve kırılma anlarına da davet ediyor.

Belki de hepimizin ihtiyacı olan şey, birbirimizin hikâyelerine kulak vermektir.

Oscar Ödüllü Glen Hansard ilk defa Türkiye’de!

İrlandalı şarkıcı ve söz yazarı Glen Hansard, unutulmaz sahne deneyimi ile ilk defa Türkiye’ye geliyor.

Kariyerine 1980’lerin başında Dublin sokaklarında başlayan Hansard, 1990’da kurduğu The Frames ile kısa sürede İrlanda müzik sahnesinin en önemli isimlerinden biri haline geldi. The Frames, Fitzcarraldo (1996) ve Burn the Maps (2004) gibi albümleriyle ulusal başarı kazandı ve Bob Dylan gibi efsanelerle sahneyi paylaştı.

2006 yılında Once filmi ile uluslararası üne kavuşan Glen Hansard, filmin Oscar ödüllü şarkısı “Falling Slowly” ile müzik dünyasında bir dönüm noktası yarattı. Ardından gelen Broadway uyarlaması Once The Musical, 8 Tony Ödülü kazanarak başarısını perçinledi.

Solo kariyerinde de büyük başarılara imza atan Hansard, Rhythm and Repose, Grammy adaylığı alan Didn’t He Ramble ve son albümü This Wild Willing ile dünya çapında turnelere çıktı. Carnegie Hall ve Sydney Opera House gibi prestijli sahnelerde performans sergileyen sanatçı, Newport Folk, Montreux Jazz ve Lollapalooza gibi festivallerde izleyicileri büyüledi.