TİYATRO

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

“Aslında yeniden düşünülmesi gereken şey kadınlık değil erkeklik.”

Emma Bovary, babasının doktoruyla evlenir. Evlilik onun için en yüce romantik hayallere açılan kapıdır; ama çok geçmeden sıkıcı gündelik hayat, korseleri kadar bunaltıcı gelir ona. Daha fazlasını ister: ilgi, sevgililer, varoluşunun ezici boşluğunu dolduracak yeni heyecanlar… Ancak bu yorumda Emma Bovary, hayalperest bir trajedi kahramanı değil, “21. yüzyılın feminist sesi” olarak çıkıyor karşımıza.

Jane Eyre, Anna Karenina ve Mrs. Dalloway gibi kadın mücadelesine mal olmuş edebi karakterleri çağdaş tiyatroyla buluşturmadaki ustalığıyla tanınan Portaceli, “Seyirci artık daha fazla ve daha iyi yazılmış kadın karakterler görmek istiyor” diyerek Emma’nın hayalleri, arzuları ve hayal kırıklıkları üzerinden kadınlığın toplumsal koşullarını inceliyor.

70’e yakın yapımda imzası olan Carme Portaceli ile 2016’dan beri Felemenk Kraliyet Tiyatrosu’nun sanatsal direktörlüğünü üstlenen Michael De Cock, Mrs. Dalloway’den sonra Bovary’de yeniden bir araya geliyor. Uyarlama, Bovary’nin bütün âşıklarını bir kenara bırakıp Charles’la olan ilişkisini merceğe alıyor. Minimalist sahne tasarımı, iki güçlü oyuncunun taşıdığı gerilimli atmosferi katılaştırıyor. Hikâye geçmişe yerleştirilmiyor, karakterler askıda duran bir zamanda salınıyor. İzleyici oyunun her dakikasında kendini karakterlerde tanıyor.

Fransız yazar Gustave Flaubert, Madam Bovary’yi yayımladığında dünya edebiyatına adeta bir bomba düşmüştü. Bir doktorun aldatan karısının intihara sürüklenişi 1856’da öylesine sarsıcı bulundu ki, Fransız toplumuna bir saldırı sayıldı ve mahkeme davasına konu oldu. Flaubert’in modern romanın doğuşunu müjdeleyen kitabından bugüne edebiyat çok yol aldı ama toplumun kadına bakışının ağırlığının değiştiğini söylemek güç.

“Toplumun kadınlara bakış açısı hâlâ adil değil. Annelik yükümlülüklerini tam yerine getirmeyen kadın bir ‘canavar’ gibi görülüyor. Tecavüze uğrayan bir kadın her nefesinde masumiyetini haykırmıyorsa ‘zaten bunu istiyordu’ deniyor. Dar eril ve dişil tanımlar, erkekleri de esir alıyor. Bu ataerkil sistemden kimse fayda sağlamıyor.” —Carme Portaceli

Bir hayalin peşinde… Bir şövalyenin izinde…

Cervantes’in klasikleşmiş eseri Don Quixote, sahnede etkileyici bir müzikal uyarlamayla yeniden canlanıyor!

Başrollerinde Selçuk Yöntem, Zuhal Olcay ve Cengiz Bozkurt’un olduğu bu klasik müzikal, usta yönetmen Işıl Kasapoğlu rejisi ve Volkan Akkoç’un müzik direktörlüğünde, Çolpan İlhan & Sadri Alışık Tiyatrosu ve Piu Entertainment ortak yapımı olarak tiyatroseverlerle buluşuyor.

İlk kez 1965 yılında sahneyle buluşan Don Quixote müzikali, 1959’da Dale Wasserman tarafından kaleme alınan televizyon oyunundan uyarlandı.

Broadway’de toplam 2.328 kez sahnelenen yapım, gösterildiği dönemde büyük ilgi görerek “En İyi Müzikal” başta olmak üzere beş dalda Tony Ödülü kazandı. Edebiyatın ölümsüz karakteri Don Kişot’un hayal gücü ve cesaretiyle beslenen bu klasik yapım, tiyatro tarihinde iz bırakan başlıca eserler arasında yer alıyor.

Hayal gücü ile gerçeğin sınırlarının kalktığı bu hikâye bu defa; 80 kişilik dev kadrosu, büyüleyici dekorları, etkileyici kostümleri ve çarpıcı müzikleriyle izleyiciyi bir şövalyenin düşler diyarına davet ediyor. Don Quixote, bize hayal etmenin gücünü, umudun direncini ve iyilikle değişen bir dünyayı hatırlatıyor.

Hayatın sıradanlığına meydan okuyan Don Kişot’un, bir berber tasını altın bir miğfere, çorak toprakları şövalye diyarlarına dönüştüren düş gücüyle çıktığı bu yolculuk, “Merhametli ol. Cesur ol. Onurlu yaşa. Asla hayal etmekten vazgeçme ve hayal ettiğin hayatı yaşa!” çağrısıyla hepimizi sarıp sarmalıyor bize de şu soruyu yöneltiyor: Gerçeklik mi, hayal mi? Cesaret mi yoksa delilik mi?..

Don Quixote, sadece bir karakter değil; yaşamı daha güzel kılmak için hayal eden, cesaret eden, düşünen herkesin sahnedeki sureti.

Dünyanın Don Quixote’lere ihtiyacı var. Bir tane değil. Milyonlarcasına ihtiyacı var.

Ne duruyorsun? Sür atını yeldeğirmenlerinin üstüne!

Bazı karşılaşmalar, bir mevsim gibi gelir; hayatın akışını, kalbin ritmini değiştirir. “Palamut Zamanı”, iki kadının ve bir grup insanın tesadüf gibi görünen ama kader kadar derin bir karşılaşma hikâyesi…

Bir yanda toplumun yargısı ve linç kültürünün gölgesinde kalmış genç bir kadın; diğer yanda sahil kasabasının rüzgârına karışmış, neşesiyle, deli doluluğuyla kendi düzenini kurmuş bir kadın… Bu karşılaşma, hem bireysel hem de kuşaklar arası bir yüzleşmeye dönüşür; kimi zaman hüzünle, kimi zaman kahkahayla yoğrulan bir iyileşme hikâyesi doğar.

“Palamut Zamanı”, unutulma korkusuyla yeniden başlama cesareti arasındaki o ince çizgide yürüyen herkesin hikâyesi. Seyircisini yalnızca Burcu ve Nermin’in değil, onlara eşlik eden insanların sessizliklerine, umutlarına ve kırılma anlarına da davet ediyor.

Belki de hepimizin ihtiyacı olan şey, birbirimizin hikâyelerine kulak vermektir.

“Bir gece, bir masada, bir ömürlük hikâye…”

Gazino ışıkları yanıyor. Işıltılar içindeki sahne sizi çağırıyor. Kapıdan içeri adım attığınız anda artık yalnızca seyirci değilsiniz; masaya oturmuş, hikâyenin tam ortasındasınız.

Bayanlar Baylar Dario Moreno: Bir Gazino Hikâyesi ile 10.Uluslararası Anadolu Ödülleri ve 12.Uluslararası Yeni Tiyatro & Yeni Sinema Dergisi En İyi Erkek Oyuncu ödülü alan sanatçı Kosta Kortidis, yazıp yönettiği bu oyunda sahnede tek başına büyülüyor. Moreno’nun hikâyesi gazinonun büyülü atmosferinde adım adım canlanıyor; her bakışı, her şarkısı doğrudan size, göz göze, yürek yüreğe. Arkasında ise müzik direktörlüğünü Altuğ Akınsel’in üstlendiği 4 kişilik canlı orkestra… İlk notalar salonu doldurduğunda, kendinizi gazino ışıkları altında bambaşka bir zamana yolculuk ederken buluyorsunuz.

Bu yalnızca bir oyun değil. Bu bir davet.

Bu unutamayacağınız bir gece.

Moreno’nun masasında yaşanacak bir hikâye.

‘’Bayanlar Baylar Dario Moreno: Bir Gazino Hikâyesi, Dario Moreno’nun yaşam öyküsünden ilhamla yaratılmış bir gazino hikâyesidir.’’

“OKAN BAYÜLGEN’DEN DRAKULA”

BKM VE KABARE DADA ORTAK YAPIMIYLA YENİ SEZONDA SEYİRCİYLE BULUŞUYOR!

Bram Stoker’ın ölümsüz eseri Drakula romanındaki karakterlerden hareketle Okan Bayülgen’in yeniden kaleme aldığı ve yönettiği oyunda, tarihin en ünlü fantastik karakterlerinden biri olan Drakula’ya Okan Bayülgen, vampir avcısı Van Helsing rolüne ise Hayko Cepkin hayat verecek.

Okan Bayülgen Drakula’yı yeniden yazarken hikayeyi romanın yetmiş yedi yıl sonrasına bugünden yarım asır öncesine taşıyor. Tarihin kritik bir eşiğine…

Sahnedeki canlı orkestrada Kurtalan Ekspres’in bas gitaristi, unutulmaz bestelerin sahibi Ahmet Güvenç de yer alacak.

Süre: 140 dakika - 2 perde

Sahnede genç bir adam, bize özel bir ilgi alanından bahsediyor: sesler.

Doğrudan bizimle konuşuyor. Sanki bir sunum yapar gibi.

Sahnenin merkezindeki uzun masa adeta teknik bir merkez gibi. Birtakım aletler, cihazlar, objeler, fotoğraflar, kayıtlar…

Seslerin onun için nasıl bir etkiye sahip olduğundan bahsediyor.

Çocukluğundan başlayarak, bu konudaki ilgisinin nasıl geliştiğini paylaşıyor bizimle.

Anlattığı şeyler çok kişiselmiş gibi geliyor en başta.

Ama anlatı ilerledikçe, seslerin ortak hafızamızda ne kadar önemli bir yeri olduğunu fark ediyoruz.

Onunla birlikte biz de işitiyoruz anlattığı sesleri. Sadece kulaklarımızla değil. Hafızamızla, duygularımızla, sezgilerimizle işitiyoruz.

Daha önce hiç duymadığımız sesleri bile adeta "hatırlıyoruz".

Şimdiki sesler, çocukluğumuzdaki sesler, yüzyıllar öncesinde var olmuş sesler. Hepsi birleşiyor, ayrışıyor, çarpışıyor, başkalaşıyor, birlikte bizi bir yolculuğa çıkarıyor.

Genç adam, yaşadığı şehrin seslerinin peşine düşüyor, biz de onu takip ediyoruz.

Kişisel tarih, hep birlikte paylaştığımız ortak bir tarihe dönüşüyor.

İşittiklerimiz sayesinde, unuttuklarımızla yüzleşiyoruz, kanıksadıklarımızı fark ediyoruz, yanından geçip gittiklerimizi dinliyoruz, . . .

Bir şehirle yeniden tanışıyoruz.

İnsanlar Mekanlar Nesneler cesaret üzerine bir oyun. “Biz sınırlara inanmayız. Biz öncülüğe inanırız. Biz vizyona inanırız. Herkese imkansız görünse de biz evet diyoruz. Yaşamak ne güzel şey. Denizde yüzmek, gökyüzüne bakmak, güneşi teninde hissetmek… Bir dağa tırmanmak ya da bir tanecik merdiven çıkmak. Sevmek ve sevilmek. Ne güzel şey… Şimdi benim! Şimdi sensin! Şimdi biziz! Bu ise sadece bir başlangıç.” İnsanlar Mekanlar Nesneler geçmişin yüklerinden kurtulmaya çalışan bir insanın hikayesi. Nina’nın, Emma’nın, Sarah’nın veya şimdilik Sarah’nın hikayesi. Kim bilebilir? Korkularımızın üstüne gidebildiğimiz, gerçekle yüzleşebildiğimiz ve en önemlisi kendimizi sevebildiğimiz sürece varız. Eğer bir varoluş savaşıysa hayat, ve eğer varoluş ailede başlıyorsa, bazen tüm bağımlılıklarından kurtulman gerekir. Annenden bile. “Çakal sadece aşağı baktığında düşer. Yani aslında havada koşabiliyor ama ne zamanki aşağı bakıyor ve düşmesi gerektiğini anlıyor işte o zaman yer çekimi devreye giriyor. Benim ruhsal aydınlanmam bu.”

Bu oyun bize özlenen kardeşleri, aileyle yenilmeyen akşam yemeklerini ve aşağı bakmamamız gerektiğini anlatıyor. Aşağı bakmadan yola devam edebilecek miyiz? Bilmem. Belki.

(Tek perde)

Zamanın akışı giderek çözülürken, hafızanın ince çizgileri silikleşti; tanıdık yüzler yabancılaştı; bildik olanın sınırları kayboldu.

Gerçek ile hayal, dün ile bugün, baba kız arasındaki bağın içinde eriyip birbirine karıştı.

"Baba", hatırlamanın ve unutmanın arasında salınan bu yolculuğa dair bir deneyim sunarak zamanın karşısında insan olmanın anlamını yeniden düşündürüyor.

Afife, Afife Tiyatro ve Zorlu PSM ortaklığıyla yeni sezon boyunca Zorlu PSM Turkcell Sahnesi’nde.

“Bu dünyada kadın olmanın gereği Var olmak istiyorsan yanman gerek. Yanarken peşinden gelenlerin yolunu aydınlatman, Kendini feda etmen gerek.”

"Kuşaklar boyunca tüm tiyatroculara ve cesur kadınlara ilham olmuş, bir deniz feneri gibi karanlık zamanlarda yol göstermiş bir ışık, bir simgedir Afife. Sahnede olmayı bütün mevcudiyetiyle arzulayan Afife’nin, kadının sahneye çıkmasına, göz önünde olmasına, yasak koyan düzene başkaldırısının çağdaş bir yorumudur. İşgal altında İstanbul’da cephesini perdesi bellemiş çok kültürlü bir tiyatro kumpanyasının sahne arkası…"

Süre: 120 dakika, tek perde.

Afife Tiyatro Oyunu, Afife Jale’nin yaşam öyküsünden ilham alınarak yaratılmış hayali bir kumpanyanın hikayesidir.

(Tek perde)

Zamanın akışı giderek çözülürken, hafızanın ince çizgileri silikleşti; tanıdık yüzler yabancılaştı; bildik olanın sınırları kayboldu.

Gerçek ile hayal, dün ile bugün, baba kız arasındaki bağın içinde eriyip birbirine karıştı.

"Baba", hatırlamanın ve unutmanın arasında salınan bu yolculuğa dair bir deneyim sunarak zamanın karşısında insan olmanın anlamını yeniden düşündürüyor.